Yine Kızılay'dan metroya binmiştim.Birkaç durak geçtikten sonra bir grup görme engelli abiler ve ablalar bindiler.Ben ve birkaç kişi yer verdik o topluluğa. ( Ne düşünceliyiz? Ama çok basit düşünüyoruz.Çok. ) Sonra aralarında geçen bir muhabbete kulak misafiri oldum.Oldum ve utandım kendimden.Aralarından bir abla diyordu ki " Neden kıstılar ki şu durak anonslarını? Biz ona güvenerek gidiyoruz gideceğimiz yere." Topluluktan bir abi " Rahatsız oluyorlarmış,şikayet etmişlerdir." dedi.Sessizce onları izlemeye devam ettim.Kısık sesli anonsları,kapı açılıp kapanışlarını nasıl dikkatle takip ettiklerini gördüm.Çünkü başka şansları yoktu.Birkaç tanesinin farklı duraklarda rahatça indiğini gördükten sonra biraz rahatladım.Ama duyduklarım asla birkaç cümleden ibaret değildi benim için.Çünkü bundan haftalar öncesi yaptığım metro yolculuklarımda hep sesli durak anonslarından şikayetçi olan bir insandım ben de.Tabi ki bunu resmiyete dökmedim.İçten içe diyordum neden sürekli anons yapılıyor, çok rahatsız edici keşke azalsa diye.Ve eminim ki benim gibi birçok insan daha bunu söylemiştir.Ama sadece duyduğu şeylere güvenerek hareket edecek olan görme engelli insanları düşünmeyen tek insan da ben olamam.Kendimi su üstüne çıkarmaya çalışmıyorum.Zaten yeterince yerin dibine batmıştım duyduklarımdan sonra... Fakat hatamı anladım.Düşüncelerimin sınırlarını daha da genişletmek istedim.Belki çok küçük bir diyalogdu duyduğum ama beni doğru , olmam gereken bir yola yöneltti.Belki içimizden bazıları da bu şekilde düşündü.Şikayet etti.Ama düşünmedi.Düşünemedi onları.Ve okumak bunları, bir şeylerin farkındalığını arttırdı.Amacım buydu.Sadece bu değil, başka herhangi bir konuda bile belki sizlere bir yol açar yazdıklarım.En azından ben, bunu umuyorum.
"Ben" olarak düşünmeyi bırakıp "biz" olarak düşünmeyi ; görme engellisi,down sendromlusu,mutlusu,mutsuzu,kedisi,köpeği hiçbir varlığı ayırt etmeden olabildiğince geniş düşünebilmeyi hepimiz adına arzu ediyorum.Bırakın düşüncesizliklerimizi de yüzümüze vuralım.Vuralım ki hayata daha geniş bir pencereden bakabilmeyi öğrenebilelim.Vuralım ki empatinin gerçek anlamda hayatımızda yer etmesine imkan verelim.Yoksa zaten yeterince düşüncesiz insanı barındıran bu dünya, daha da çekilmez bir yer olacak.
Hafi AYAZ
